Ο μύθος της Αρέθουσας

Ο μύθος της Αρέθουσας

Αρέθουσα και Χαλκίδα

Η Αρέθουσα ήταν νύμφη των πηγών και των δασών συνοδός της Θεάς Άρτεμης, θυγατέρα του Νηρέα (εξ ου Νηρηίδα νύμφη) και της Δωρίδας.

Σύμφωνα με τον μύθο, αυτήν αγάπησε ο ποτάμιος θεός Αλφειός, τον οποίο για να αποφύγει η Αρέθουσα ζήτησε  τη βοήθεια της θεάς Άρτεμης. Τότε εκείνη την τύλιξε σε σύννεφο και την έφερε στην Ορτυγία, νησάκι απέναντι από τις Συρακούσες, όπου τη μεταμόρφωσε σε πηγή πλούσια σε γάργαρο νερό.

Ο Αλφειός περιπλανιόταν απελπισμένος για το χαμένο έρωτά του, μέχρι που τον λυπήθηκε ο Δίας και τον μεταμόρφωσε στο μεγάλο ποταμό της Πελοποννήσου, του οποίου τα νερά καθώς καταλήγουν στη θάλασσα, διασχίζουν το πέλαγος και φθάνουν στη Σικελία, όπου και ενώνονται με τα νερά της «καλλίρροης» Αρέθουσας. 

Η πηγή Αρέθουσα βρίσκεται στην είσοδο της Χαλκίδας, στον δρόμο που οδηγεί προς Νότια Εύβοια. Το όνομά της προέρχεται από το ρήμα "άρδω", που σημαίνει ποτίζω (Λεξικό Η. Liddell - R. Scott).

Στη σημαντική πηγή Αρέθουσα της οποίας το όνομα ήταν πολύ γνωστό αιώνες πριν, αναφέρεται  ο ιστορικός Αθη­ναίος "Εγώ δε εν τη Χαλκίδι Αρεθούσης τεθέαμαι". Ο ίδιος ιστορικός στους «Δειπνοσοφιστές» μας κάνει γνωστή την ύπαρξη πηγής και κοντά στις Συρακούσες, που είχε αλμυρό νερό, ενώ αντίθετα το νερό της Αρέθουσας στη Χαλκίδα ήταν γλυκό. Επίσης, σε χρησμό που δόθηκε στους Αιγείς οι Χαλκιδείς χαρακτηρίζονται ως «άνδρες θ' οι πίνουσιν ύδωρ ιερής Αρεθούσης». Φαίνεται δε ότι η όμορφη νύμφη έπαιξε κυρίαρχο ρόλο και η λατρεία της επεσκίαζε τις υπόλοιπες λατρείες που υπήρχαν στην πόλη. Οι Χαλκιδείς μάλιστα έδιναν το όνομά της τόσο σε αποικίες που ίδρυαν, όσο και σε πηγές των αποικιών τους στον Ελλαδικό χώρο, αλλά και εκτός.Η λατρεία της νύμφης είχε μεταφερθεί στο νησί Ορτυγία από Χαλκιδείς αποίκους (βλ. Επ. Βρανόπουλου, Οδοιπορικό στη Μ. Ελλάδα).

(Πηγή:Καραπασχαλίδου Αμαλία,από ομιλία της στη Λίμνη Ευβοίας)