Το 1912 ο Ν. Καράκωστας και ο σύζυγος της αδερφής του Ι. Κιαπέκος αγόρασαν το εργοστάσιο Σαπωνοποιίας Ζερβού, που βρισκόταν στον Άγιο Στέφανο, στα καινούρια ΚΤΕΛ. Αργότερα μπήκε στην εταιρεία και ο Κ.Λινάρδος που είχε παντρευτεί την κόρη του Ι. Κιαπέκου.

Ας δούμε τα στάδια παρασκευής του σαπουνιού:

Η πρώτη ύλη των σαπωνοποιείων ήταν το "λιοκούκι", δηλ. τα υπολείμματα από την έκθλιψη της ελιάς, όπως το ξύλο από το κουκούτσι της ελιάς, η φλούδα της ελιάς, μετά την παραγωγή λαδιού στα λιοτρίβεια. 

Από τα ελαιοτριβεία της Εύβοιας, αλλά και από τη  Χίο, τη Μυτιλήνη, ακόμα και από τα παράλια της Μικράς  Ασίας  το μετέφεραν  στο εργοστάσιο.

Από αυτή τη μάζα παραγόταν το πυρηνέλαιο, ένα “δεύτερης “ ποιότητας λάδι, από το οποίο  έφτιαχναν το πράσινο σαπούνι. Από 10.000 τόνους λιοκούκι παρήγαγαν 1.000 τόνους πυρηνέλαιο, με το οποίο παρασκεύαζαν σαπούνι πράσινο σε πλάκες σχήματος παραλληλεπίπεδου ή όπως το έλεγαν σε δυάρια, τριάρια και τεσσάρια, δηλ.1/2, 1/3, 1/4 της οκάς* (1 οκά= 1.280 γρ.).

Το σαπούνι με σήμα τη "Μέλισσα", ήταν πρώτης ποιότητας και χρησιμοποιούνταν για το πλύσιμο των ρούχων και για την καθαριότητα του σώματος. Η ετήσια παραγωγή ξεπερνούσε τις 300.000 οκάδες, δηλ. 384.000 τόνους!!!

Οι   δουλειές  πήγαιναν  πολύ  καλά και σε λίγο καιρό  το εργοστάσιο Κιαπέκου - Καράκωστα έκανε και εξαγωγές σαπουνιών στην  Αίγυπτο, Αμερική και αλλού.

Στη δεκαετία του 1920, τα σαπούνια πουλιούνταν 50 ως 80 λεπτά (της δραχμής) η οκά.

Την περίοδο της παραγωγής το εργοστάσιο απασχολούσε 100 εργατοτεχνίτες.Το ημερομίσθιο μιας γυναίκας που δούλευε στο καλούπωμα ήταν 9 δραχμές.

Το εργοστάσιο είχε ξυλουργείο, όπου εκεί έφτιαχναν τα ξύλινα κιβώτια για τη συσκευασία του σαπουνιού.

Το εργοστάσιο λειτούργησε μέχρι τη δεκαετία του 1970. Το 1986 πουλήθηκε στο ΚΤΕΛ Ευβοίας, το οποίο κατεδάφισε όλο το κτηριακό συγκρότημα και στη θέση του έχτισε το σημερινό σταθμό των λεωφορείων.

(Πηγή:Από τα βιβλία "Μνήμες από παλιά επαγγέλματα και επιχειρήσεις της Χαλκίδας", Κ.Τζαβάρα

και "Γειτονιές της Χαλκίδας", Κ. Λυμπέρη)